MOa sprak met:

[ woensdag 11 april 2001 ]
Mauro Pawlowski

part 1

Een golf van verrukking rolt door het land. Het kan niet missen: de nieuwe cd van voormalig Evil Superstars-frontman Mauro Pawlowski is uit! Mauro opereert heden onder de even welluidende als eenvoudige naam Mauro en het plaatje heet Songs From a Bad Hat. Wij spraken met de hoofdrolspeler, terwijl de cd nog altijd integraal te beluisteren is op deze site.

Waar moesten wij vroeger wel eens aan denken als we er getuige van waren hoe de Evil Superstars op een podium ergens te lande hun stormachtige, middelpuntvliedende zelf stonden te zijn?

aan een doe-het-zelf-mecanicien die, puur uit nieuwsgierigheid, de motor van zijn auto uit elkaar haalt, gaandeweg merkt dat zo’n ding toch wel verrekt ingewikkeld in elkaar steekt, de onderdelen iets te nerveus en slordig weer onder de motorkap installeert, en vervolgens verbaasd is dat zijn auto niet meer wil starten.

aan jonge peuters die tijdens de speeltijd op baldadige wijze op mekaars kop timmeren, elkaar schoppen en duwen, en het rare gevoel dat je nooit zeker weet of je nu naar een onschuldig spelletje dan wel naar levensecht mini-geweld staat te kijken.

aan de afwisselend verbeten en compleet neutrale blik in de ogen van de man die in het slachthuis de nog warme, druipende karkassen in tweeën snijdt met een reusachtige, bijna helemaal door het echoënde gebrul van het abattoir overstemde kettingzaag.

Voor u ons ervan gaat verdenken dat wij dikwijls gewoon te lang in de zon hadden gestaan: wij dachten ook wel eens simpelweg: ‘Wat zonde.’ Zonde dat een groep van deze allure zich zo vaak, aangejaagd door de eigen virtuositeit, de eigen arm op de rug draaide, zonde dat ze live zo vaak en snel na elkaar explodeerde dat het niet zelden leek alsof ze in haar eigen mijnenveld de weg was kwijtgeraakt.

Je stond er soms enigszins verdoofd, met tuitende oren, naar te kijken, alsof er een paar tellen geleden vlak voor je neus een bomauto was ontploft.

De Evil Superstars zijn - kon het anders? - met een passende knal van het toneel verdwenen, maar er is iets moois voor in de plaats gekomen, zij het met enkele jaren vertraging.

Mauro is, niet geheel ontoepasselijk, de naam van voormalig Evil-frontman en duvelstoejager Mauro Pawlowski’s nieuwe groep en Songs From a Bad Hat is de titel van hun eerste cd.

De energie, de dadendrang en licht onstuimige attitude van weleer zijn gebleven, maar daar bovenop heeft deze plaat alles wat wij bij de Evil Superstars wel eens misten: beheersing, eenvoud, doelgerichtheid, een krachtige en kristalheldere, op de song en niets dan de song gerichte sound en - vooral - een verfrissende hang naar de seventies en waar die periode muzikaal en qua mentaliteit zoal voor stond.

Het waren de wilde jaren van Led Zeppelin, Fleetwood Mac en T. Rex, gouden tijden waarin men volop voor het rock-‘n-roll-monsterschap kon gaan zonder het risico te lopen hopeloos voor aap te staan; waarin bewezen werd dat muziek die niet te veel pretentie heeft ook groots en opwindend kan klinken, en alvast veel entertainender dan de muziek van hen die op grote kunst uit zijn.

Het was de periode die als een hondsluie hangmat gespannen hing tussen de doorgeschoten, op een kater en allerlei schuimende drugsdoden uitgedraaide sixties en de cynische, door glibberige synthesizers overheerste jaren tachtig, een soort walhalla waarin cool zijn stukken goedkoper was dan nu: je ging gewoon een tijd niet meer naar de kapper, en je trok je jeansbroek niet meer uit.

Dat alles horen wij in Songs From a Bad Hat, en ook dat Mauro een kind van vele tijden, maar toch vooral ook van deze tijd is.

Het opent, bijna als een soort beginselverklaring, met een song die rechtstreeks naar ‘Don’t Stop’ van Fleetwood Mac verwijst, de gitaren mogen flink te keer gaan, maar misschien nog de grootste indruk maken de ballads.
Zoals daar zijn: het klein en stil naar ons toewaaiende ‘Ballad With One arm’ (‘The heart is a muscle not easy to work out, she suddenly said - mooie tekst!); het alleen al voor de sterke vocals terugspoelenswaardige ‘She Sits at Home’; het door de strijkers van de gebroeders Simon en Buni Lenski (van de anarchisten) en de stem van Carol van Dyk (van Bettie Serveert) sfeervol bijgekleurde ‘Everybody’s Friend’ en het elegant op de smalle lijn tussen dodelijk romantisch cheesy en innig mooi trippelende en wellicht net daardoor zo efficiënte ‘Skytiger’.

Wat moet we daar nog aan toevoegen? Mauro, en met hem zijn gevolg, ligt nog altijd in de armen van de duivel, en hij ligt daar - overigens tot grote tevredenheid van beide partijen - comfortabeler dan ooit. Vergeet vooral ook niet te gaan kijken wat dat live zoal geeft.