MOA sprak met:

[ woensdag 11 april 2001 ]
Mauro Pawlowski

part 3

Afkickperiode
Mao Je hebt vrij snel na het verscheiden van de Evil Superstars de draad weer opgenomen. Had je na de split van die groep niet een soort afkickperiode nodig? Ik bedoel maar: je hebt met die groep toch een en ander meegemaakt.
Mauro: "Dat valt eigenlijk wel mee. Het liep ook een beetje door elkaar. Sommige nummers van deze plaat heb ik geschreven toen de Evil Superstars nog bestonden. Het is allemaal niet zo duidelijk van elkaar gescheiden. Eerst dit, dan dat. Zo werkt het niet."

Mao Je had toen ook gewoon een soloplaat kunnen opnemen?
Mauro: "Dat had gekund, ja. ’t Is overigens goed dat het er niet van gekomen is. Ik wilde toen per se het tegenovergestelde van de Evil Superstars doen. Daar ben ik nu alweer een tijdje overheen. In die zin heb ik misschien wel een afkickperiode gehad. Mocht ik vlak na de Superstars een plaat hebben gemaakt, dan was het een lo-fi akoestische balladeplaat geworden. En die bruuske overgang zou toch iets te hysterisch geweest zijn. Maar die reactie is normaal: en nu iets anders! Pas na een paar maanden kom je weer op je plooi en heb je een opnieuw een heldere kijk op de zaken."

Mao We gaan je niet te veel lastigvallen met vragen over de Evil Superstars, maar vond je dat de groep op het einde op een dood spoor was terechtgekomen, dat je er alles uitgehaald had wat erin zat en dat de groep daarom niet meer boeiend was?
Mauro: "Mnnee... Het had met geen van die dingen te maken. Ik vond dat het op een bepaalde manier bij die groep paste om op een niet echt ideaal moment te stoppen. Het paste bij de attitude van die groep. Een groep zoals de Evil Superstars die veel dingen weigert en niet echt bereid is om veel compromissen te sluiten, heeft zijn tijd nodig om enig succes te bereiken. Twee platen is niet genoeg. Met drie of vier platen waren we wel ergens gekomen, denk ik. Maar dat geduld heb ik niet.
"We wisten wel allemaal heel goed waar we mee bezig waren. Bovendien zaten er in de groep nog andere talenten. Vijf jaar lang die mannen mijn nummers opdringen... Op het einde begon ik er mij eerlijk gezegd een beetje voor te schamen. Het zijn per slot van rekening toch ook je vrienden. Een rare situatie was dat. Maar om echt iets op te bouwen: daar heb ik het geduld niet voor."

Mao De Evil Superstars waren eigenlijk gewoon Mauro Pawlowski met begeleidingsgroep.
Mauro: "Ja. Maar ik moet wel zeggen dat ik in de eerste plaats met personen werk, en dan pas met muzikanten. Ik schreef ook echt voor hén. Alleen zij konden die muziek spelen. Daarom wil ik ook niet meer verder onder de naam Evil Superstars. Omdat wij paradoxaal genoeg toch wel een groep waren. Hoewel ik de enige was die nummers schreef. Ik had die mannen ook nodig om tot die sound te komen. Om zelfs tot die inspiratie te komen. Zij inspireerden mij tot die riffs.
"De nieuwe groep heb ik op basis van dezelfde eisen samengesteld. De mannen moeten mij inspireren tot het soort nummers dat ik nu voel. We hebben een heel jaar in een onvolledige bezetting gespeeld. Ik had nog een gitarist nodig en die vond ik maar niet. En ik kwam jammer genoeg niet op het idee dat de broer van onze toetsenman een fantastische gitarist is. En hij wist op zijn beurt niet dat ik nog een gitarist nodig had. Ik dacht: ‘Ik ga niet zielig doen en overal rondbazuinen dat ik hopeloos op zoek ben naar een gitarist.’ Terwijl hij al die tijd bij wijze van spreken recht voor mijn neus stond (lacht). We hebben dus een jaar zonder tweede gitarist gespeeld. We hebben zo zelfs op Pukkelpop gestaan. Absurd."

Mao Heb je er ook zo lang over gedaan om de andere groepsleden te vinden?
Mauro: "Dat heeft ook even geduurd, ja. De drummer was gemakkelijk: Herman (Houbrechts; red.) is een van mijn beste vrienden, dus dat was snel beslist. De bassist, Jan Wygers, was de tweede: dat was ook zo’n gast die ik eerst had leren kennen als mens, en van wie ik dacht dat we wel bij elkaar zouden passen. Anton Janssens, de toetsenman, zat vroeger bij Noordkaap. Nu, ik heb een lichte telefoonfobie. Ik heb aan de telefoon altijd de indruk dat ik tegen een spook zit te babbelen. Daarom stelde ik het altijd maar uit om Anton te bellen. Tot hij op een dag na de split van Noordkaap zelf naar me toe kwam. De zaak was meteen beklonken. Het samenstellen van een groep heeft dus toch wel enige moeite gekost. Het ging niet zoals in westerns, waar er op dezelfde dag eentje uit een hoerenkot wordt gehaald, een andere uit de saloon wordt gemept en een derde op het punt staat om te worden opgehangen en op het nippertje door zijn maats wordt gered. Bij mij nam het iets meer tijd in beslag."

Mao Personeel vinden is één ding, er een hechte groep uit kneden is natuurlijk iets anders.
Mauro: "Dat is altijd een gok. Nu nog, trouwens. Een gok voor mezelf dan, zo voel ik het nog altijd aan. Als je mensen gevonden hebt, moet je maar hopen dat er niet toevallig twee bij zitten die elkaar om de een of andere duistere reden niet kunnen luchten. Gelukkig is dat bij ons niet het geval."

Mao Zou je een ongelooflijk goeie muzikant die je als mens totaal onuitstaanbaar vindt in je groep dulden?
Mauro: "Nee, dat zou niet werken. Je bent namelijk toch wel redelijk intiem bezig. Je probeert het op een repetitie wat weg te grappen, en je staat een beetje ongemakkelijk te draaien als je voor de vijfentwintigste keer een nummer pakt en je het fout blijft spelen, zodat het maar ellendig blijft klinken... Da’s een gevoelige kwestie. Als er dan eentje tussenzit die je niet kunt luchten, loopt het snel mis. Ik zou er minder een probleem van maken als ik gewoon deel zou uitmaken van een groep, als ik bijvoorbeeld alleen maar de gitarist zou zijn. Persoonlijke spanningen zouden in dat geval muzikaal iets goeds kunnen opleveren. Maar nu ik zo’n beetje de baas ben, zie ik dat niet zitten: dat zou veel te vermoeiend zijn."