MOA sprak met:

[ woensdag 11 april 2001 ]
Mauro Pawlowski

part 4

Andere focus
Mao Wat is het belangrijkste verschil tussen deze groep en de vorige?
Mauro: "De focus, het doel van deze groep is anders. Het doel van de Evil Superstars was zoveel mogelijk bewegend doelwit te zijn (lacht). Nu zit ik in de traditie van zovele anderen om zo duidelijk en direct mogelijk mijn verhaal te doen en de mensen om mij heen daar zo goed mogelijk mee te helpen."

Mao Je groep heet nu gewoon Mauro.
Mauro: "Ja, en om even dát misverstand recht te zetten: het is dus níet Mauro & The Inferno’s. We hebben een keer onder die naam opgetreden in een café, omdat er íets op de affiche moest staan, en die naam is vervolgens een eigen leven gaan leiden. Die groepsnaam bestaat echter al."

Mao Was die naam ook een soort statement of wist je gewoon geen betere groepsnaam te verzinnen?
Mauro: "Ik heb wel gezocht naar een groepsnaam, maar ’t is gek: de motivatie om een goeie naam te verzinnen verdwijnt naarmate je langer bezig bent. Als je achttien bent, vind je dat heel belangrijk. Nu vind ik een groepsnaam vooral iets dat je nodig hebt: om op de cd te zetten of op een affiche, en niks méér. Wat mij betreft hadden we het gewoon op ‘Mauro Pawlowski’ gehouden, maar dat was te lang. En dus werd het Mauro. Ik zou eigenlijk een goed alternatief moeten vinden voor The Inferno’s, maar voorlopig heb ik nog niets gevonden. Telkens wanneer ik een affiche van ons zie hangen, denk ik: ‘Ik moet toch dringend eens werk maken van die naam."

Mao Maar je hebt wellicht wel lijsten aangelegd met allerlei mogelijke groepsnamen.
Mauro: "Yep, en de ene nog slechter dan de andere (lacht). En nu wil jij natuurlijk weten welke namen daar allemaal op stonden."

Mao Nee, maar toevallig weten we dat je ernstig de - overigens bijzonder swingende - groepsnaam The Golden Ass Rangers hebt overwogen.
Mauro: "Klopt. Ik méénde het ook echt, maar toen iedereen me ermee uitlachte, zei ik natuurlijk ook maar dat het om te lachen was. Ik vind het trouwens nog altijd een goeie naam. Maar ik ben bang dat de platenfirma het een tikje te homo-erotisch vond klinken."

Mao De opnamen van de plaat zijn lang uitgesteld. Dave Sardy was in de studio aan de slag met Marilyn Manson en jij moest wachten tot hij daarmee klaar was. Zoals dat wel vaker met artiesten van die status gaat, liepen de opnamen enigszins uit, negen maanden om precies te zijn. Een mens zou voor minder helemaal gek van ongeduld worden.
Mauro: "Dat viel merkwaardig genoeg nogal mee. Ik vond het niet eens zo erg. Ik dacht: ‘Ik hou me ondertussen wel bezig.’ Achteraf gezien lijkt het natuurlijk alsof het je eigenlijk juist goed uitkwam: ‘Goed dat ik geen half jaar eerder in de studio zat. Ik weet nu net iets beter wat ik met mijn nummers moet aanvangen.’ Ondertussen weet ik ook wel dat je jezelf dat soort dingen maar aanpraat, natuurlijk."

Mao Bleef je al die tijd in contact met Sardy?
Mauro: "Om de zoveel tijd stuurde ik hem een tape met nieuwe nummers. Hij bleef me dus volgen. Maar dat heb je nu eenmaal met mega-artiesten. Dat is dikke miljoenenbusiness. Op dat niveau gaat het er iets minder nonchalant aan toe als bij ons. Die jongens laten echt niks aan het toeval over."

Mao Voor jou stond het in ieder geval vast dat Sardy de plaat moest doen?
Mauro: "Hij was mijn eerste keuze. Ik voel me heel gerust bij die vent. Ik heb ondertussen John Parish leren kennen, en dat is ook een heel bekwame en geschikte figuur, maar omdat ik als eens met Dave gewerkt had, was hij de eerste keuze."

Mao Sinds jullie vorige samenwerking is Sardy’s status wel enigszins veranderd. Hij is ondertussen een van de meest gevraagde Amerikaanse producers geworden. Merkte je dat ook tijdens de opnamen?
Mauro: "O ja. Op een dag kwamen we de studio binnen en zei hij: ‘Ik heb goed en slecht nieuws. Het goeie nieuws is: de opnamen klinken heel goed. Het slechte nieuws: ik moet nu even twee dagen naar L.A. om Rage Against The Machine te gaan hermixen.’ Mochten wij weer twee dagen onbetaalbare koffietjes gaan slurpen in allerlei Newyorkse cafés (lacht). Sardy voelde zich daar zelf niet altijd gemakkelijk bij, maar voor hem ging het nu eenmaal niet anders. ’t Was ook niet zo’n ramp.
“Voor mij was Sardy jaren geleden al de norm: toen ik zijn groep Barkmarket de eerste keer hoorde, had ik iets van: ‘Wat is dít? Die klank is gewoon revolutionair! Hoe komt het dat niemand anders dat hoort?’ En nu wil plots weer iedereen die klank hebben.
“Sardy is ook een enorm coole gast, voor sommige mensen misschien wel iets té cool. Maar zijn cool slaat automatisch op je over, en dat scheelt toch weer een paar overuren (lacht). Cool zijn hoort namelijk bij de rock-job."

Mao Wekten jullie ook niet enige nieuwsgierigheid in het wereldje? Als de veelbesproken producer Sardy tussen producties van Marilyn Manson en Bush in met een obscuur groepje uit België een plaat opneemt, moet dat groepje toch wel iets speciaals zijn.
Mauro: "Er sprong wel eens wat volk de studio binnen, maar met ons had dat niks te maken. Die mensen kwamen voor Dave. George Drakoulias bijvoorbeeld, de producer van The Jayhawks en The Black Crowes, een flamboyant figuur. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment iets zei, en dat hij hoorde dat ik geen Amerikaan was. ‘I’m from Belgium’, zei ik. Waarop Drakoulias: ‘I’m not sure how I feel about that.’ (Lacht)."