MOA sprak met:
[ woensdag 11 april 2001 ]
Mauro Pawlowski
part 6
'Prankster'
Mao Ontstaat er nooit verwarring omdat
het personage dat je als artiest hebt gecreëerd en je echte persoonlijkheid
door elkaar lopen?
Mauro:
"Mmmm... Ik ben zelf ook wel een beetje een prankster. Ik ben ook zo
als persoon. Het loopt sowieso allemaal een beetje samen. Ik denk dikwijls: wat
is het nu, manneke? Wat zeg je nu weer? Meen je dat nu serieus of niet? Weet je,
als je echt veel succes hebt, heb je dat soort dingen niet meer in de hand. Daar
heb ik voorlopig nog geen last van gehad. Op mijn bescheiden niveau is het nog
goed te beheersen. Maar ik kan me voorstellen dat, wanneer je iconische
proporties aanneemt, dat je dan echt niet meer te kiezen hebt."
Mao In een interview omschreef je
jezelf als een ’gagliardo’, in wezen een negatieve karaktertrek, maar jij
vond het juist een positieve eigenschap.
Mauro:
"Een gagliardo is een sluwe vos, een leperd, iemand die je niet
helemaal kan vertrouwen. Als ze je in Italië zo noemen, strijken ze altijd even
met hun duim langs hun voorhoofd. (Knijpt de ogen half dicht): ‘Ik zie
het wel, hoor. Jij, jij bent een gagliardo.’ Het wordt in Italië veel gezegd,
omdat er daar nogal veel gagliardo’s rondlopen. Ik zie het als een goeie
eigenschap, ja. Ik vind het goed dat je op je hoede moet blijven voor van alles
en nog wat. Het houdt de aandacht vast. Het gekke is dat je je, terwijl de
mensen erbij staan, nog van alles kan permitteren. Het heeft ook te maken met de
manier waarop je het allemaal aanbrengt. Ik maakte het onlangs nog mee. Op een
feestje onlangs vertelde een collega-muzikant me dat hij het zo geweldig vond
dat ik altijd open kaart speelde. Hij vroeg zich af of ik dat nu zelf een goeie
of een slechte eigenschap vond. Waarop ik zei: ‘Ik weet het ook niet altijd
zeker, maar voorlopig komt het me overwegend goed uit, dus hou ik het maar
zo.’ Maar zelfs dan, terwijl ik het zeg, heb ik zoiets van: ‘Is dat niet de
uitspraak van een gagliardo?’ (Lacht)."
Mao Die uitstraling heb je ook wel:
altijd vriendelijk en sympathiek, maar een beetje afzijdig in gezelschap, zo
iemand van wie je nooit weet wat hij er precies van denkt.
Mauro:
"Wat ik er eigenlijk écht van denk, is meestal niet zo verschrikkelijk
opwindend en vaak ook nogal banaal (lacht). Je geeft de indruk dat er van
alles achter je houding zit, maar dat is zeker niet altijd het geval."
Mao Zou je persoonlijkheid anders in
elkaar zitten als je toevallig géén alom beminde en bekende muzikant was
geworden?
Mauro:
"Dan zou ik een iets minder funky probleemgeval zijn, vrees ik (lacht). Een
tijd geleden heb ik eens een week verlof genomen en ik veranderde schrikbarend
snel in een grumpy old man. Ho-ho, dacht ik, toch maar snel terug de crea-club
in (lacht). Muziek spelen is toch een niet te onderschatten uitlaatklep,
hoor."
Mao Je teksten handelen hoofdzakelijk
over geestelijke dan wel lichamelijke aanvaringen met femmes fatales. Het loopt
in je songs ook altijd slecht af: doe je dat om drama te creëren of omdat het
zo nu eenmaal gaat in het echte leven?
Mauro:
"’t Is nu eenmaal zo, daar geloof ik heilig in. Om echt tot die intense
gevoelens te komen moet er pijn zijn. Verliefdheid is geen harmonieus en sereen
gevoel. Pijn en conflicten zijn onvermijdelijk, en een echte vent gaat dat ook
niet uit de weg. Je hoeft ook niet de grootste slimmerik te zijn om daar achter
te komen. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar."
Mao Je zei onlangs dat muziek voor jou
tegenwoordig iets heel anders betekent dan pakweg vijf jaar geleden.
Mauro:
"Dat komt omdat ik vijf jaar geleden zelf ook iemand anders was. Ik
verander, en de muziek verandert mee. Vroeger kon ik soms hele dagen na elkaar
de speelvogel uithangen. Dat heb ik nu niet meer. Nu heb ik er misschien nog een
paar kwartier na elkaar last van. Ik weet ook niet waar dat vandaan komt. Laat
ik het er op houden dat ik ernst soms zeer ongepast vind. En humor, de lach, dat
is toch een van de weinige zegeningen van de mensheid?"