MOA sprak met:

[ woensdag 11 april 2001 ]
Mauro Pawlowski

part 6

'Prankster'
Mao Ontstaat er nooit verwarring omdat het personage dat je als artiest hebt gecreëerd en je echte persoonlijkheid door elkaar lopen?
Mauro: "Mmmm... Ik ben zelf ook wel een beetje een prankster. Ik ben ook zo als persoon. Het loopt sowieso allemaal een beetje samen. Ik denk dikwijls: wat is het nu, manneke? Wat zeg je nu weer? Meen je dat nu serieus of niet? Weet je, als je echt veel succes hebt, heb je dat soort dingen niet meer in de hand. Daar heb ik voorlopig nog geen last van gehad. Op mijn bescheiden niveau is het nog goed te beheersen. Maar ik kan me voorstellen dat, wanneer je iconische proporties aanneemt, dat je dan echt niet meer te kiezen hebt."

Mao In een interview omschreef je jezelf als een ’gagliardo’, in wezen een negatieve karaktertrek, maar jij vond het juist een positieve eigenschap.
Mauro: "Een gagliardo is een sluwe vos, een leperd, iemand die je niet helemaal kan vertrouwen. Als ze je in Italië zo noemen, strijken ze altijd even met hun duim langs hun voorhoofd. (Knijpt de ogen half dicht): ‘Ik zie het wel, hoor. Jij, jij bent een gagliardo.’ Het wordt in Italië veel gezegd, omdat er daar nogal veel gagliardo’s rondlopen. Ik zie het als een goeie eigenschap, ja. Ik vind het goed dat je op je hoede moet blijven voor van alles en nog wat. Het houdt de aandacht vast. Het gekke is dat je je, terwijl de mensen erbij staan, nog van alles kan permitteren. Het heeft ook te maken met de manier waarop je het allemaal aanbrengt. Ik maakte het onlangs nog mee. Op een feestje onlangs vertelde een collega-muzikant me dat hij het zo geweldig vond dat ik altijd open kaart speelde. Hij vroeg zich af of ik dat nu zelf een goeie of een slechte eigenschap vond. Waarop ik zei: ‘Ik weet het ook niet altijd zeker, maar voorlopig komt het me overwegend goed uit, dus hou ik het maar zo.’ Maar zelfs dan, terwijl ik het zeg, heb ik zoiets van: ‘Is dat niet de uitspraak van een gagliardo?’ (Lacht)."

Mao Die uitstraling heb je ook wel: altijd vriendelijk en sympathiek, maar een beetje afzijdig in gezelschap, zo iemand van wie je nooit weet wat hij er precies van denkt.
Mauro: "Wat ik er eigenlijk écht van denk, is meestal niet zo verschrikkelijk opwindend en vaak ook nogal banaal (lacht). Je geeft de indruk dat er van alles achter je houding zit, maar dat is zeker niet altijd het geval."

Mao Zou je persoonlijkheid anders in elkaar zitten als je toevallig géén alom beminde en bekende muzikant was geworden?
Mauro: "Dan zou ik een iets minder funky probleemgeval zijn, vrees ik (lacht). Een tijd geleden heb ik eens een week verlof genomen en ik veranderde schrikbarend snel in een grumpy old man. Ho-ho, dacht ik, toch maar snel terug de crea-club in (lacht). Muziek spelen is toch een niet te onderschatten uitlaatklep, hoor."

Mao Je teksten handelen hoofdzakelijk over geestelijke dan wel lichamelijke aanvaringen met femmes fatales. Het loopt in je songs ook altijd slecht af: doe je dat om drama te creëren of omdat het zo nu eenmaal gaat in het echte leven?
Mauro: "’t Is nu eenmaal zo, daar geloof ik heilig in. Om echt tot die intense gevoelens te komen moet er pijn zijn. Verliefdheid is geen harmonieus en sereen gevoel. Pijn en conflicten zijn onvermijdelijk, en een echte vent gaat dat ook niet uit de weg. Je hoeft ook niet de grootste slimmerik te zijn om daar achter te komen. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar."

Mao Je zei onlangs dat muziek voor jou tegenwoordig iets heel anders betekent dan pakweg vijf jaar geleden.
Mauro: "Dat komt omdat ik vijf jaar geleden zelf ook iemand anders was. Ik verander, en de muziek verandert mee. Vroeger kon ik soms hele dagen na elkaar de speelvogel uithangen. Dat heb ik nu niet meer. Nu heb ik er misschien nog een paar kwartier na elkaar last van. Ik weet ook niet waar dat vandaan komt. Laat ik het er op houden dat ik ernst soms zeer ongepast vind. En humor, de lach, dat is toch een van de weinige zegeningen van de mensheid?"